In 2009 mochten we ervaren hoe het voelde om te geven. Via Jan van Teeffelen mocht mijn man bij Herman Steur van het Holland village in Sri Lanka een kleine tandartspraktijk bouwen. Op onze school in Heumen heb ik toen spulletjes ingezameld voor weeshuizen aldaar. Deze wou ik afgeven aan Herman Steur met de boodschap de goederen te verdelen onder hen die het nodig hadden. Herman vond het echter een veel beter idee als ik zelf schooltjes en weeshuizen zou bezoeken en zelf de dankbaarheid van het geven zou ervaren. Ik weet nog dat ik dat een aparte boodschap vond maar heb het wel gedaan. En de dankbaarheid heb ik met heel mijn hart gevoeld. Ik heb me nog nooit zo nederig gevoeld als toen. Wat waren de kinderen, de juffen en iedereen blij. Er werd tijd voor ons gemaakt, er werd met ons gezongen en gebeden. Dan denk je echt, ik kom toch maar met een paar spulletjes!!!! Wat erg leuk was is dat ik de foto’s op dat moment genomen, later kon laten zien op de kinderen van de basisschool in Heumen. Ook zij vonden het geweldig om hun eigen gedoneerde spulletjes daadwerkelijk terug te zien in de handen van de kinderen daar. Deze ervaring heeft een speciaal plekje in mijn hart.

In 2012 heb ik samen met mijn tante een rondreis in India gemaakt, die eindigde in Kathmandu/Nepal. Ook daar wilde we een school bezoeken om lesmateriaal te brengen. De directeur heette ons van harte welkom en vroeg ons om de weekopening bij te wonen. Ik weet het nog goed, de school begon daar op zondag. De kinderen waren super nieuwsgierig naar ons, kwamen er gelijk bij staan, en voelde aan ons alsof we van een andere planeet kwamen. Na wat foto’s gemaakt te hebben begon de ceremonie.

Wij moesten op het podium. Er werd een schoollied gezongen, de kinderen stonden hierbij strak in het gelid in hun mooie schooluniformpjes. Na alle plechtigheden hield de directeur mij de microfoon onder de neus. Ik mocht een boodschap uitspreken voor de kinderen. Maar ja, die had ik niet, wij kwamen spullen brengen en niet een hele school toespreken. Wat zeg je dan…..

Geef aan Nepal via giro 555

Opeens wist ik me weer een tafereeltje te herinneren een week ervoor in India: een olifant stond helemaal mee te dansen op een lied van Michael Jackson. Ik werd er helemaal blij van en vond in dit lied de tekst voor de kinderen.

Ik sprak You are the world, you are the children,  You are the ones who make a brighter day, so make the world a better place.

Nu een paar jaar later, huil ik. Ik huil want wat is er over van de school in Kathmandu, waar zijn de kinderen?

De kinderen van Nepal is een ramp overkomen, ze konden het niet tegenhouden en treffen geen schuld. En nu, nu zeg ik tegen mij en tegen jou: We are the world, we are the children, We are the ones who make a brighter day, So let’s start giving.

Ik ben ze niet vergeten, de kinderen van Nepal. In mijn hart leven ze en zijn ze de hoop op een betere toekomst.